Wystawa o wieszczu i jego poemacie „Pan Tadeusz”
W piątek, tzn. 4 stycznia br., uczestnicy spotkania literackiego pn. „W Ojczyźnie serce me zostało... – czyli „Zawsze z Adamem i Marylą" mieli okazję obejrzeć wystawę „Litwo, Ojczyzno moja... Adam Mickiewicz i jego poemat „Pan Tadeusz" w Muzeum Narodowym – Pałacu Wielkich Książąt Litewskich w Wilnie.
Na wystawie prezentowanych jest ponad 250 unikalnych eksponatów ze zbiorów około 30 polskich i litewskich instytucji muzealnych.
Miło powitał nas uśmiechnięty przewodnik i „podróż" rozpoczęliśmy od biografii Adama Mickiewicza. Wyruszyliśmy do Zaosia i Nowogródka, kroczyliśmy ulicami – tak bardzo ukochanego przez wieszcza – Wilna, wstąpiliśmy na Uniwersytet Wileński, gdzie okazaliśmy się wśród tak licznego grona przyjaciół poety: Czeczot, Jeżowski, Lelewel, Zan, bracia Śniadeccy. Salon Salomei Słowackiej-Bécu i krzesło, na którym siadywał Mickiewicz. Następnie Kowno, Bolcieniki..., Maryla Wereszczakówna – wielka, niespełniona miłość i... „precz z mego serca! I serce posłucha". Jeszcze wtedy młody poeta miał nadzieję, że „serce posłucha" i wyzwoli się z tej – nieszczęśliwej dla niego i jakże szczęśliwej dla literatury polskiej – miłości. Jego „serce nie posłuchało" i do końca życia żadna z kobiet nie potrafiła mu jej zastąpić. Potem klasztor Bazylianów w Wilnie, Krym, Moskwa, Petersburg, Drezno, Paryż, Lozanna, Rzym, Konstantynopol.
Wiemy, że Adam Mickiewicz pozostawił ogromną i zróżnicowaną spuściznę literacką. „Litwo! Ojczyzno moja!" – te słowa zna na pamięć każdy z nas już od najmłodszych lat. Zaczynają one najważniejsze dzieło poety, jedyne w swoim rodzaju, niemające odpowiednika w literaturze, tzn. epos „Pan Tadeusz".
Wróć do aktualności